Watain - The Wild Hunt

Kort geleden bracht Watain al een single uit van de nieuwe plaat en nu is er het volledige album. Watain heeft als black metal-monument absoluut een naam hoog te houden en dat hebben ze tot nu toe dan ook altijd gedaan.

Bij het beluisteren van  The Wild Hunt liggen de verwachtingen dan ook al direct vrij hoog. Dit moet goed zijn.

Het introductienummer, Night Vision, heeft vrij weinig om het lijf, maar dat zij ze vergeven. Het tweede nummer, De Profundis, hakt er wel direct in. Blastbeats, gierende gitaren, de agressie van zanger Erik, het is er weer allemaal. Dit is gewoon degelijk.  Bovendien lukt het Watain hier weer om duisternis te combineren met agressie en dat was op de eerder uitgebrachte single All That May Bleed zeker anders. Dit nummer gaat het live heel goed doen.

Dan Black Flames March. Het nummer begint lekker slepend, maar gaat dan vrij mat verder. Vaak is dat de opmaat voor een uitbarsting van agressie, maar op dit album blijkt dat een voorproefje te zijn voor dat wat gaat volgen. Black Flames March blijft vrij tam. Er zijn hier en daar wel wat afwisselingen te vinden, maar echt goed wordt het nergens. Halverwege leeft het nummer nog wat op met een traag, beukend deel, maar dat is niet genoeg om dit nummer echt goed te maken.

All That May Bleed heb ik eerder al vrij uitgebreid besproken. Er is sindsdien wat tijd verstreken, en het nummer heeft kunnen bezinken. Jammer genoeg is er aan mijn oordeel niets veranderd. Het blijft wat mij betreft een ongeïnspireerd rommelnummer. Er zijn goede stukken te vinden, zeker. Jammer alleen dat het zo raar aan elkaar geplakt is.

Het vierde nummer heet The Child Must Die. Watain heeft het al eerder als voorproefje op YouTube verspreid. Het begint direct vrij pakkend. Lekker lopende drums, een makkelijk in het gehoor liggende gitaarlijn en dat zet zich ook zo voort. Sommige delen hebben zelfs wel iets hardrock-achtigs. De overgangen tussen de verschillende delen zijn nog wat opgeleukt met variaties.  Het resultaat is alleen weer niet echt geweldig. Het is zeker niet slecht, maar ‘niet slecht’ is niet goed genoeg. Zeker niet voor een band als Watain.

En dan krijgen we They Rode On. En dat is wel even iets om bij stil te staan. Ik geloof niet dat er veel mensen zijn die hadden verwacht dat Watain ooit nog eens een ballad op zou nemen. Erik zingt zuiver en dat doet hij helemaal niet onaardig. Bovendien zit het nummer op een heel mooi verborgen manier best aardig in elkaar. Het lijkt vreselijk cliché, zeker wanneer de eerste gitaarsolo begint, maar toch heeft dit ergens wel iets. Het lukt me alleen vrij moeilijk om deze muziek te combineren met de stinkende bende die Watain live is. Dat zal het punt dan ook wel zijn. Maar hoor ik nou een achtergrondzangeresje? Dat zal toch niet?

We gaan verder met Sleepless Evil en dat nummer gaat meteen flink van start. Blastbeat. Staccato. Hier is Watain weer even zoals Watain kan zijn. Na een minuut of twee gaat het roer om en volgt er na een overgangsdeeltje een veel trager, zwaarder deel. Dat komt het nummer niet ten goede. Ook de versnelling die daar op volgt kan weinig meer goed maken. De sfeer is er alweer uit.

Tijd voor het titelnummer, The Wild Hunt. Het is traag, maar dat wordt nu tenminste niet onderbroken met geforceerde wisselingen. Wel zijn daar ineens achtergrondkoortjes. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die daar warm voor lopen, maar ik doe dat niet. De slepende gitaarlijntjes zijn wel aardig. De catchy bedoelde zanglijnen zijn simpelweg kut. Is dit nou die satanische afgrond die Watain zegt voor te stellen? O ja, en we sluiten nog even af met een Spaans gitaartje. Gezellig.

Outlaw begint vrij groovend met een soort bezwerende zang op de achtergrond en daarna barst Watain weer goed los. Zo kan het dus ook zijn! Outlaw blijkt een verdomd fijn nummer te zijn dat alles in zich heeft waar Watain goed in is. Agressie, snelle wisselingen, pakkende gitaarlijnen en ga zo maar door. Dit verwachtte ik van het hele album. Een hoogtepunt van het album.

Igni Vene Mittere dan. Wéér een soft gitaarlijntje, wéér een melodieus vervolg, en dan wéér het softe gitaarlijntje terug. Het begint me flink tegen te staan. Zelfs als er geprobeerd wordt om met een gitaarsolo de sfeer op te pakken van het geweldige Waters of Ain van het vorige album. Bands mogen nooit ophouden met het verkennen van hun grenzen, maar een beetje reflectie kan echt geen kwaad voordat je besluit een album op te nemen.

Holocaust Dawn heeft zijn titel mee. Dit moet wel goed worden. Het stelt dan ook niet teleur. Ook hier laat Watain weer horen dat ze het echt nog wel kunnen. Draai dit op een donkere winteravond en het komt helemaal tot zijn recht. Dit heeft weer die ziekelijke sfeer die black metal als genre uniek maakt. Toch zijn ook weer in dit nummer de vreemde tussenstukken niet van de lucht, maar doordat het nummer op zichzelf sterk genoeg is kan het dat nog wel goed hebben.

En dat was dan de nieuwe Watain. Bij vlagen geweldig, maar over het geheel gezien toch enigszins teleurstellend. Watain blijft een legendarische band met een geweldig oeuvre. The Wild Hunt is daar een wat magere aanvulling op.

Wie The Wild Hunt toe wil voegen aan zijn collectie kan kiezen uit allerlei formaten. Ten eerste is er de vrij uitgebreide boxset met daarin het album op vinyl en cd, een exclusieve EP met bonusmateriaal, postkaarten, een altaarkleed, een poster en nog wat andere dingen. Bij Watains officiële webstore kan er een gelimiteerde versie daarvan besteld worden met rood vinyl, bij CM Distro is er een gouden versie beschikbaar en bij allerlei andere tussenhandelaren is er de reguliere versie met zwart vinyl te koop. De boxsets zijn met hun prijzen tussen de 66,66 en 80 euro overigens flink aan de prijs, maar gezien de totale oplage ervan, wordt er blijkbaar verwacht dat ze toch flink zullen verkopen.

Dan zijn er nog de reguliere vinyl- en cd-uitvoeringen. Ook die zijn inmiddels vrij algemeen verkrijgbaar. Vinyl voorlopig alleen in zwart, van de cd-versie is er naast de standaarduitgave ook een limited edition.

Watain - All That May Bleed

Sinds ik Watains vorige album uit mijn hoofd ken, kijk ik al enorm uit naar nieuw materiaal van de band. Tussendoor kwam er nog een tweetal heel mooie boxsets uit. Eerst een met een concertregistratie op cd, lp en dvd en daarna nog de prachtige houten kist met daarin alle albums tot nu toe op vinyl. 

Nu is er eindelijk een voorproefje op een volledig nieuw album verschenen. Voorafgaand op Lawless Darkness bracht de band de single Reaping Death uit en die gaf wat betreft sfeer en agressie een redelijke indruk van de rest van het album. De single die Watain nu uitgebracht heeft is naar ik hoop niet representatief voor de komende langspeler.

Niet dat het zo verschrikkelijk is, maar dit valt wel gewoon tegen. Het klinkt absoluut als Watain, maar het is simpelweg niet zo sterk als het voorgaande materiaal, terwijl een overtreffing daarvan bij mij wel in de lijn der verwachting lag.

Veel black metal heeft wat meer luisterbeurten nodig om helemaal tot zijn recht te komen, maar na All That May Bleed een keer of tien gehoord te hebben kan ik nog steeds niet zeggen dat ik erg onder de indruk ben. Het nummer klinkt alsof het bestaat uit aan elkaar geplakte ideeën die nog ergens op de plank lagen. Sommige delen klinken wel lekker goor in de vertrouwde Watain-stijl, maar andere stukken zijn bijna kinderlijk.

Watain heeft een video geüpload waarin de tekst te lezen is en die tekst laat heel toevallig hetzelfde beeld zien. Jammer. Geen aangrijpende satanische beeldspraak, maar platte stoerdoenerij. Ver beneden het niveau van Watain.

De single zelf is redelijk mooi uitgevoerd. De hoes ziet er als vanouds duister en smerig uit en ook de bandfoto laat de drie-eenheid weer zien op de manier waarop ze inmiddels overbekend zijn. Je kunt de stank er zelf bij denken. 

Vreemd genoeg staat er op het etiket dat het plaatje op 33 rpm afgespeeld moet worden. Mijn platenspeler vindt van niet, want dan klinkt frontman Erik ineens als Tom Waits. Maar dat is niet eens het ergste foutje. Dat vind je namelijk op de b-zijde. Godverdomme, wat is dat slecht. Neem dan niks op. En meer woorden ga ik daar niet aan vuil maken.  

Wie graag een exemplaar van All That May Bleed in de kast wil hebben staan, kan daarvoor op diverse adressen terecht. De beide speciale edities (rood-transparant en een picturedisc, beide in een oplage van 500 stuks) waren al binnen een paar uur uitverkocht, dus alleen de reguliere zwarte versie is nog leverbaar. Twijfel niet te lang, want er zijn er slechts 2000 geperst en daar blijft het ook bij.

Watain vinylbox

Kort geleden was er al de Opus Diaboli boxset, enige tijd later volgde Deathspell Omega met een prachtige picturediskbox en nu doet Watain daar een schepje bovenop met een waanzinnig mooi uitgevoerde heruitgave van hun albums tot nu toe.

De LP-box waar de Zweden mee komen is volledig van hout gemaakt en bekleed met leer. De box bevat alle albums die Watain tot nu toe heeft uitgebracht, te weten Rabid Death's Curse (op grijs vinyl met zwart-witte spatter), Casus Luciferi (op grijs vinyl), Sworn to the Dark (op rood transparant vinyl) en Lawless Darkness (op blank helder vinyl). Daarnaast bevat het pakket nog vier handgemaakte zeefdrukken die samen een poster vormen. Er zullen niet meer dan 1000 exemplaren van gemaakt worden.

Geïnteresseerden moeten nog een ruime week geduld hebben, want het geheel zal op 16 november uitgebracht worden. De LP-box is verkrijgbaar via Seasons of Mist. Wel moet er redelijk in de buidel getast worden; de boxset zal 109 euro gaan kosten. Voor wie dat te duur vindt, heeft Seasons of Mist ook reguliere heruitgaven van de albums in de aanbieding. Die kosten ieder 20 euro.

Watains live-dvd

En daar is hij dan eindelijk: de langverwachte live-dvd van Watain. De band heeft deze release in het verleden aangekondigd als film, maar gelukkig is dat niet helemaal het geval. Zogenaamde black metal-films zijn in het verleden namelijk nogal vaak bijzonder gênante uitgaves geweest met Cradle of Fear als triest dieptepunt.

Watain heeft gekozen voor een registratie van een van hun jubleumconcerten de ze vorig jaar in Zweden gaven. De nummers worden afgewisseld met korte interviewfragmenten en wat occulte scenes.

Het concert zelf is prima in beeld gebracht en ook de geluidskwaliteit is meer dan in orde. Wat dat betreft levert Watain hier prima werk af. Natuurlijk is het wel zo dat de sfeer van de dvd bij lange na niet in de buurt komt van wat je bij een echt concert meemaakt, maar bij een band als Watain is dat dan ook volstrekt onmogelijk.

De limited edition fanbox bevat een aantal extra's ten opzichte van de standaardeditie van Opus Diaboli. Waar in de standaarduitgave het volledige concert alleen op cd is bijgevoegd, bevat de limited edition deze opnames ook op vinyl. Je hebt dan dus in een keer drie keer dezelfde opnames in huis. Ik heb nog niet kunnen ontdekken wat daar het exacte voordeel van is.

Ook bevat de boxset een fotoboek dat nog best enige serieuze omvang heeft. De foto's geven een aardig beeld van de geschiedenis van de band. Het is aardig om te zien dat de leden van Watain vroeger nog wel flauwe grappen maakten, waar ze nu proberen om vooral zo serieus mogelijk over te komen.

Al met al is dit een absolute aanrader. Wees er wel snel bij, want de limited edition boxset zal ongetwijfeld bijzonder snel uitverkocht raken.

Ook Watain komt met live-DVD

Begin mei gebeurt wat voorman Erik vroeger zei dat nooit zou gebeuren: Watain brengt een live-DVD uit. Eigenlijk zat dat er al even aan te komen, aangezien de optredens van de band een ongekend visueel spektakel zijn. Het opgenomen concert is uiteraard dat van het 13-jarig bestaan. De band heeft het over een persoonlijk en emotioneel project dat ze zelf zien als hun meest ambitieuze werk ooit.

Zelf heeft de band het niet over een live-DVD, maar over een film. Watain heeft dan ook een aantal filmposters gepubliceerd die de sfeer van een soort satanische versie van grindhouse uitstralen.

Op Watains eigen merchandisesite is een gelimiteerde boxset te bestellen met daarin de nodige extra's. Behalve de de DVD bevat de box het hele concert op dubbel-CD en op dubbel-LP, een fotoboek, een handgenummerd blad met daarop de handtekeningen van alle bandleden en vier ansichtkaarten met afbeeldingen van de filmposters. Ook is er een versie verkrijgbaar met T-shirt.

Dit alles is de eerste uitgave van Watains eigen label: His Master's Noise. Bestellen kan via de officiële webshop. Bestellingen worden 30 april verzonden, dus er is nog voldoende tijd om vast wat dode dieren in huis te halen. Watain zonder de geur van verrotting is tenslotte geen Watain.

Shining en Watain in De Kade (Zaandam)

Een hoop duisternis in het Zaanse popcentrum De Kade gisteravond. Niet zo zeer vanwege te weinig licht, maar door de optredens van de Zweedse bands Shining en Watain.

Stipt om 19:25 trapten de heren van de Franse black metalband Aosoth af. Een voorprogramma kan nooit kwaad, maar Aosoth wist niet te overtuigen. Het kan aan het zaalgeluid hebben gelegen, maar de band klonk als niet veel meer dan een ondefinieerbare brij herrie. Toen de band het na een klein half uur voor gezien hield, kon ik daar dan ook niet echt rouwig om zijn.

Dan Shining... Omdat gitarist Fredric Gråby enkele dagen geleden de tour door ziekte moest verlaten, was de eveneens zieke Peter Huss vanavond Shinings enige gitarist. Toch speelde de band wat mij betreft verre van slecht. Kvarforth gilde, schreeuwde, piepte, krijste en hoewel hij meerdere malen aangaf dat het podiumgeluid verschrikkelijk slecht was, kwam Shining echt behoorlijk overtuigend over. Helaas was al vrij snel duidelijk dat de overgrote meerderheid van het publiek voornamelijk voor Watain was gekomen en dat werd dan ook in de loop van het optreden verschillende malen duidelijk gemaakt. Regelmatig waren er kreten als "You suck!" en "Wat een kutband!" te horen. Onterecht, als je het mij vraagt.

Nadat Shining het podium had verlaten kon er opgebouwd worden voor Watain. Van alles werd erbij gesleept: kettingen, omgekeerde kruizen, fakkels, een altaar en uiteraard een ruime hoeveelheid stukken dood beest. De band was dan ook nog niet begonnen, of de zaal begon al te stinken naar verrotting. Het aardige van airconditioning is dat die lucht uiteindelijk vooral achterin bleef hangen, terwijl het voorin prima uit te houden was.

Toen uiteindelijk alles stond waar het moest staan, alles brandde wat moest branden en er een flinke hoeveelheid rook het podium op was geblazen, barstte Watain los. Een openingsritueel was een eerste aanzet tot wat een ruim uur onversneden satanische agressie zou worden.

Ik denk niet dat er veel bands zijn die dit soort dingen op een podium kunnen doen zonder belachelijk over te komen, maar bij Watain draagt alles alleen maar bij aan de geweldige overtuigingskracht. Het totaalpakket Watain is een waanzinnig indrukwekkende ervaring. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen de stinkende bloedspetters waarmee zanger Erik tegen het einde van het concert de zaal nog even van een satanische zegen voorzag even goed kon waarderen, maar wat mij betreft was zelfs dat nog behoorlijk passend bij de kwaadaardige duisternis die Watain heet.

Update: de website metalphoto.org heeft inmiddels uitgebreide fotoseries geplaatst van zowel het optreden van Shining als dat van Watain.