Watain - The Wild Hunt

Kort geleden bracht Watain al een single uit van de nieuwe plaat en nu is er het volledige album. Watain heeft als black metal-monument absoluut een naam hoog te houden en dat hebben ze tot nu toe dan ook altijd gedaan.

Bij het beluisteren van  The Wild Hunt liggen de verwachtingen dan ook al direct vrij hoog. Dit moet goed zijn.

Het introductienummer, Night Vision, heeft vrij weinig om het lijf, maar dat zij ze vergeven. Het tweede nummer, De Profundis, hakt er wel direct in. Blastbeats, gierende gitaren, de agressie van zanger Erik, het is er weer allemaal. Dit is gewoon degelijk.  Bovendien lukt het Watain hier weer om duisternis te combineren met agressie en dat was op de eerder uitgebrachte single All That May Bleed zeker anders. Dit nummer gaat het live heel goed doen.

Dan Black Flames March. Het nummer begint lekker slepend, maar gaat dan vrij mat verder. Vaak is dat de opmaat voor een uitbarsting van agressie, maar op dit album blijkt dat een voorproefje te zijn voor dat wat gaat volgen. Black Flames March blijft vrij tam. Er zijn hier en daar wel wat afwisselingen te vinden, maar echt goed wordt het nergens. Halverwege leeft het nummer nog wat op met een traag, beukend deel, maar dat is niet genoeg om dit nummer echt goed te maken.

All That May Bleed heb ik eerder al vrij uitgebreid besproken. Er is sindsdien wat tijd verstreken, en het nummer heeft kunnen bezinken. Jammer genoeg is er aan mijn oordeel niets veranderd. Het blijft wat mij betreft een ongeïnspireerd rommelnummer. Er zijn goede stukken te vinden, zeker. Jammer alleen dat het zo raar aan elkaar geplakt is.

Het vierde nummer heet The Child Must Die. Watain heeft het al eerder als voorproefje op YouTube verspreid. Het begint direct vrij pakkend. Lekker lopende drums, een makkelijk in het gehoor liggende gitaarlijn en dat zet zich ook zo voort. Sommige delen hebben zelfs wel iets hardrock-achtigs. De overgangen tussen de verschillende delen zijn nog wat opgeleukt met variaties.  Het resultaat is alleen weer niet echt geweldig. Het is zeker niet slecht, maar ‘niet slecht’ is niet goed genoeg. Zeker niet voor een band als Watain.

En dan krijgen we They Rode On. En dat is wel even iets om bij stil te staan. Ik geloof niet dat er veel mensen zijn die hadden verwacht dat Watain ooit nog eens een ballad op zou nemen. Erik zingt zuiver en dat doet hij helemaal niet onaardig. Bovendien zit het nummer op een heel mooi verborgen manier best aardig in elkaar. Het lijkt vreselijk cliché, zeker wanneer de eerste gitaarsolo begint, maar toch heeft dit ergens wel iets. Het lukt me alleen vrij moeilijk om deze muziek te combineren met de stinkende bende die Watain live is. Dat zal het punt dan ook wel zijn. Maar hoor ik nou een achtergrondzangeresje? Dat zal toch niet?

We gaan verder met Sleepless Evil en dat nummer gaat meteen flink van start. Blastbeat. Staccato. Hier is Watain weer even zoals Watain kan zijn. Na een minuut of twee gaat het roer om en volgt er na een overgangsdeeltje een veel trager, zwaarder deel. Dat komt het nummer niet ten goede. Ook de versnelling die daar op volgt kan weinig meer goed maken. De sfeer is er alweer uit.

Tijd voor het titelnummer, The Wild Hunt. Het is traag, maar dat wordt nu tenminste niet onderbroken met geforceerde wisselingen. Wel zijn daar ineens achtergrondkoortjes. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die daar warm voor lopen, maar ik doe dat niet. De slepende gitaarlijntjes zijn wel aardig. De catchy bedoelde zanglijnen zijn simpelweg kut. Is dit nou die satanische afgrond die Watain zegt voor te stellen? O ja, en we sluiten nog even af met een Spaans gitaartje. Gezellig.

Outlaw begint vrij groovend met een soort bezwerende zang op de achtergrond en daarna barst Watain weer goed los. Zo kan het dus ook zijn! Outlaw blijkt een verdomd fijn nummer te zijn dat alles in zich heeft waar Watain goed in is. Agressie, snelle wisselingen, pakkende gitaarlijnen en ga zo maar door. Dit verwachtte ik van het hele album. Een hoogtepunt van het album.

Igni Vene Mittere dan. Wéér een soft gitaarlijntje, wéér een melodieus vervolg, en dan wéér het softe gitaarlijntje terug. Het begint me flink tegen te staan. Zelfs als er geprobeerd wordt om met een gitaarsolo de sfeer op te pakken van het geweldige Waters of Ain van het vorige album. Bands mogen nooit ophouden met het verkennen van hun grenzen, maar een beetje reflectie kan echt geen kwaad voordat je besluit een album op te nemen.

Holocaust Dawn heeft zijn titel mee. Dit moet wel goed worden. Het stelt dan ook niet teleur. Ook hier laat Watain weer horen dat ze het echt nog wel kunnen. Draai dit op een donkere winteravond en het komt helemaal tot zijn recht. Dit heeft weer die ziekelijke sfeer die black metal als genre uniek maakt. Toch zijn ook weer in dit nummer de vreemde tussenstukken niet van de lucht, maar doordat het nummer op zichzelf sterk genoeg is kan het dat nog wel goed hebben.

En dat was dan de nieuwe Watain. Bij vlagen geweldig, maar over het geheel gezien toch enigszins teleurstellend. Watain blijft een legendarische band met een geweldig oeuvre. The Wild Hunt is daar een wat magere aanvulling op.

Wie The Wild Hunt toe wil voegen aan zijn collectie kan kiezen uit allerlei formaten. Ten eerste is er de vrij uitgebreide boxset met daarin het album op vinyl en cd, een exclusieve EP met bonusmateriaal, postkaarten, een altaarkleed, een poster en nog wat andere dingen. Bij Watains officiële webstore kan er een gelimiteerde versie daarvan besteld worden met rood vinyl, bij CM Distro is er een gouden versie beschikbaar en bij allerlei andere tussenhandelaren is er de reguliere versie met zwart vinyl te koop. De boxsets zijn met hun prijzen tussen de 66,66 en 80 euro overigens flink aan de prijs, maar gezien de totale oplage ervan, wordt er blijkbaar verwacht dat ze toch flink zullen verkopen.

Dan zijn er nog de reguliere vinyl- en cd-uitvoeringen. Ook die zijn inmiddels vrij algemeen verkrijgbaar. Vinyl voorlopig alleen in zwart, van de cd-versie is er naast de standaarduitgave ook een limited edition.

Watain - All That May Bleed

Sinds ik Watains vorige album uit mijn hoofd ken, kijk ik al enorm uit naar nieuw materiaal van de band. Tussendoor kwam er nog een tweetal heel mooie boxsets uit. Eerst een met een concertregistratie op cd, lp en dvd en daarna nog de prachtige houten kist met daarin alle albums tot nu toe op vinyl. 

Nu is er eindelijk een voorproefje op een volledig nieuw album verschenen. Voorafgaand op Lawless Darkness bracht de band de single Reaping Death uit en die gaf wat betreft sfeer en agressie een redelijke indruk van de rest van het album. De single die Watain nu uitgebracht heeft is naar ik hoop niet representatief voor de komende langspeler.

Niet dat het zo verschrikkelijk is, maar dit valt wel gewoon tegen. Het klinkt absoluut als Watain, maar het is simpelweg niet zo sterk als het voorgaande materiaal, terwijl een overtreffing daarvan bij mij wel in de lijn der verwachting lag.

Veel black metal heeft wat meer luisterbeurten nodig om helemaal tot zijn recht te komen, maar na All That May Bleed een keer of tien gehoord te hebben kan ik nog steeds niet zeggen dat ik erg onder de indruk ben. Het nummer klinkt alsof het bestaat uit aan elkaar geplakte ideeën die nog ergens op de plank lagen. Sommige delen klinken wel lekker goor in de vertrouwde Watain-stijl, maar andere stukken zijn bijna kinderlijk.

Watain heeft een video geüpload waarin de tekst te lezen is en die tekst laat heel toevallig hetzelfde beeld zien. Jammer. Geen aangrijpende satanische beeldspraak, maar platte stoerdoenerij. Ver beneden het niveau van Watain.

De single zelf is redelijk mooi uitgevoerd. De hoes ziet er als vanouds duister en smerig uit en ook de bandfoto laat de drie-eenheid weer zien op de manier waarop ze inmiddels overbekend zijn. Je kunt de stank er zelf bij denken. 

Vreemd genoeg staat er op het etiket dat het plaatje op 33 rpm afgespeeld moet worden. Mijn platenspeler vindt van niet, want dan klinkt frontman Erik ineens als Tom Waits. Maar dat is niet eens het ergste foutje. Dat vind je namelijk op de b-zijde. Godverdomme, wat is dat slecht. Neem dan niks op. En meer woorden ga ik daar niet aan vuil maken.  

Wie graag een exemplaar van All That May Bleed in de kast wil hebben staan, kan daarvoor op diverse adressen terecht. De beide speciale edities (rood-transparant en een picturedisc, beide in een oplage van 500 stuks) waren al binnen een paar uur uitverkocht, dus alleen de reguliere zwarte versie is nog leverbaar. Twijfel niet te lang, want er zijn er slechts 2000 geperst en daar blijft het ook bij.

Review: Marduk - Serpent Sermon

Van sommige bands weet je in grote lijnen wel wat je van ze kunt verwachten. Marduk is absoluut zo'n band. In detail kan het afwijken, maar het blijft in zekere zin voorspelbaar. In het geval van Marduk is dat zeker niet negatief. In tegendeel zelfs, want vooral sinds het aantreden van zanger Mortuus (Funeral Mist) heeft Marduk zijn stijl langzaam maar zeker bijzonder puur en overtuigend weten te maken.

De nieuwe heet Serpent Sermon. Slangenpreek dus. Je Bijbelkennis hoeft niet enorm te zijn om te begrijpen waar dat op slaat: er moeten zielen richting het Kwaad gedreven worden. Marduk is Collecting souls for Belial, zeg maar.

Het eerste nummer, de titeltrack, knalt er na een heel kort intro meteen op zijn Marduks in: slepende en snaarstrakke gitaarpartijen, hypersnelle blasts en uiteraard de gruizige stem van Mortuus. Ook is er her en der een catchy rifje te ontdekken. Ook zo'n Marduk-ding.

Het tweede nummer, Messianic Pestilence, sluit wat dat betreft prima aan. Hier horen we Marduk zoals Marduk op zijn best is: extreem snel, agressief en duister.

En zo gaat het het hele album door. Af en toe wordt er iets vertraagd, maar al snel gaat het pedaal weer vol neer. Op Serpent Sermon is een enkel traag nummer te vinden, maar ook dat is niets nieuws voor de Zweden. De voorgangers bevatten ook al dergelijke stukken.

En zo blaast Marduk weer een album vol met grafzwarte agressie dat eigenlijk niemand tegen zal vallen. Ik denk dan ook niet dat er reden tot klagen is. Het is gewoon weer Marduk dus het is gewoon weer erg goed. Vernieuwend is het zeker niet, indrukwekkend blijft het. Aanschaffen? Zeker doen. Al was het maar om dit blackmetal-monument (want dat is Marduk) te steunen. Spijt van je aanschaf zul je sowieso niet hebben.

Nuclear Blast heeft een gelimiteerde gifgroene vinyleditie te koop, bij de andere aanbieders zijn bij mijn weten alleen de standaardversies verkrijgbaar.

Black-metal.nl op Facebook

Review: Aosoth - Our Crown of Sins EP

Aosoth is een behoorlijk actieve band. Afgelopen jaar kwam het album III al uit en we zijn nog maar net aan 2012 begonnen, of er is alweer nieuw materiaal. Eind dit jaar kunnen we weer een nieuw album verwachten. Maar nu eerst deze EP.

De 7' schijf bevat twee nummers. Op de A-zijde het titelnummer en op de B-zijde Aura of Pills II. Dat laatste is nogal bijzonder, want al een paar jaar geleden bracht de band dat nummer ook al eens uit, terwijl dit toch aangekondigd was als een tweetal nieuwe nummers.

Maar nu de muziek. Op de EP zelf staat niet aangegeven wat de A- en wat de B-zijde is, maar als er een intro klinkt, lijkt het me dat we hier met het nummer Our Crown of Sins te maken hebben. Na het korte intro is al direct duidelijk dat Aosoth echt niet minder herkenbaar is geworden, maar het is duidelijk een andere uitgave dan III. Naar mijn mening had dit nummer niet echt op dat album gepast. Waar III vooral venijnig en smerig was, is dit meer donker en grof. Er zijn wat meer thrash-geluiden hoorbaar. Nu was dat op de voorgaande albums ook wel het geval, maar hier is het op de een of andere manier overtuigender. Het beukt meer. Als III een roestig scheermes was, dan is OCoS een vlijmscherpe bijl.

Dan Aura of Pills II. Ik heb het vorige nummer met die titel er nog eens bijgenomen en het blijkt hier toch om iets nieuws te gaan en niet om een simpelweg opnieuw opgenomen nummer. Interessant is dat dit nummer tóch wat meer als oudere Aosoth klinkt. Aan de andere kant heeft het ook de wat nieuwere elementen als wat ambient-achtige gitaarlijnen als ondersteuning. Op zich zijn die redelijk kenmerkend voor black metal, maar de concrete repetitieve gitaarlijnen doen minder standaard-black aan dan bij veel andere bands. Geen idee hoe ik dat zou moeten uitleggen, maar de indruk die het geeft is anders.

Al met al kan ik niet anders zeggen dan dat Aosoth de hoog gespannen verwachtingen meer dan waarmaakt. Als dit representatief is voor het aankomende album, dan kan het bijna niet anders dan dat dat een van de beste satanische releases van 2012 wordt. Aosoth klinkt hier absoluut als Aosoth, maar doet dat zonder zich te herhalen. Een superplaatje.

Wie interesse heeft moet snel zijn: Our Crown of Sins is maar beperkt verkrijgbaar. De 500 beschikbare exemplaren zijn vanaf nu te koop bij Inferna Profundis. De prijs van 6,50 euro zou voor geen black metal liefhebber een bezwaar moeten zijn.

Live-DVD van 1349

1349 heeft onlangs een live-DVD uitgebracht, genaamd Hellvetia Fire. De schijf wordt een "official bootleg" genoemd en dat doet het ergste vermoeden. Gelukkig blijkt het allemaal wel mee te vallen: er zijn beelden uit meerdere hoeken en de kwaliteit van die beelden is ook redelijk in orde.

Toch valt er wel het een en ander op te merken op deze opnamen. De beelden zijn in een soort zwart-wit opgenomen. Het zal bedoeld zijn als sfeerversterkend, maar eigenlijk doet het gewoon afbreuk aan de weergave van het concert. Ook zijn de camera's allemaal behoorlijk dicht op de band gepositioneerd, waardoor je de bandleden constant van dichtbij in beeld hebt. Op zich is dat niet heel storend, maar ik vind dat een concertregistratie toch iets meer hoort te zijn dan close-ups van spelende muzikanten.

Ook de geluidskwaliteit laat nogal wat te wensen over. Met name de eerste nummers zijn bijna onverstaanbaar. De drums komen allesoverheersend door en de gitaarlijnen zijn onverstaanbaar. Gelukkig wordt dit later wel wat beter, maar het blijft vreemd dat er op YouTube concertregistraties van soortgelijke bands te vinden zijn met een veel beter geluid. Bij een relatief bekende band als 1349 stelt dergelijk amateurisme toch behoorlijk teleur.

Is het dan zonde van je geld om deze DVD aan te schaffen? Nee, dat gaat me toch iets te ver. 1349 blijft een prima band en dat is in deze opnamen goed te merken. Vooral het drumwerk van Frost is bij vlagen waanzinnig goed. Ook het gastoptreden van Tom G. Warrior (o.a. Celtic Frost) is een absolute plus.

Shining: VII: Född förlorare (en)

To get straight to the point: No, this is not a new Halmstad. That album was pure genius, of which the same standard cannot be met. This does not mean that Född förlorare is a bad album, on the contrary. It's much better than its predecessor Klagopsalmer which was quite changeable.

The first track, Förtvivlan, min arvedel, has been available on the net for quite some time now. At the end of May, a music video will be released of this song. The song is quite dark and seems to be separate from the rest of the tracks on this album, since the asphyxiating pitch black sphere has made way for a quite varied, sometimes almost pop music-like sound on the rest of Född förlorare. Of course it doesn't turn into a party on any of the tracks and of course the typical desperation-like sphere lingers on each corner, but I think that this album will draw a much bigger audience than the previous albums.

Singer Kvarforth sings a lot more on this album and it has to be said: he does a pretty good job with it. He knows how to alternate a lot with his voice. This turns an impressive record into a nice album.

After having listened to Född förlorare a few times now, I think that in my opinion Tillsammans är vi allt is the best track of the album. It's different from what Shining has brought forth so far, but it sounds really cool. The fifth track which characterizes Shining albums is also quite a becoming piece.

Should we buy this? Yes! Definitely! You can order it via Shining's record label Spinefarm. They have editions available in the normal CD edition, also a llimited edition with a T-shirt and as a vinyl. Whether or not special, limited editions will be released has yet to be revealed.

Shining: VII: Född förlorare (nl)

Om maar met de deur in huis te vallen: nee, het is geen nieuwe Halmstad. Dat album was zo geniaal, dat is niet meer te evenaren. Neemt niet weg dat Född förlorare zeker een goed album is. Stukken beter dan voorganger Klagopsalmer, wat nogal wisselvallig was.

Het eerste nummer, Förtvivlan, min arvedel, was al enige tijd op internet te horen. Eind mei zal er een videoclip van verschijnen. Het is behoorlijk duister en lijkt daarmee wat apart te staan van de andere nummers op dit album, want de verstikkende grafzwarte stemming heeft op de rest van Född förlorare plaats gemaakt voor een behoorlijk gevarieerd, soms bijna popmuziekachtig geluid. Uiteraard wordt het nergens feest en natuurlijk overheerst overal het typische wanhopige sfeertje, maar ik denk dat dit album een veel breder publiek kan aanspreken dan de eerdere albums deden.

Zanger Kvarforth zingt op dit album een stuk meer en het moet gezegd worden: dat doet hij behoorlijk goed. Hij weet zijn stem ook op dat vlak behoorlijk afwisselend te gebruiken. Dat maakt het album naast een imponerende plaat ook gewoon een mooi album.

Na Född förlorare een paar keer beluisterd te hebben denk ik dat Tillsammans är vi allt wat mij betreft het beste nummer van dit album is. Het is anders dan wat Shining tot nu toe gemaakt heeft, maar het klinkt echt super. Het voor Shining altijd typerende vijfde nummer is trouwens ook een ontzettend mooi stuk.

Aanschaffen? Ja! Absoluut! Dat kan via Shinings label Spinefarm. Zij hebben exemplaren in de reguliere cd-uitvoering, in een gelimiteerde oplage met een t-shirt en op vinyl liggen. Of er nog speciale, gelimiteerde uitgaven volgen, is nog niet bekend.

Aosoth - III (en)

A little over a week ago we posted an interview with Aosoth's front man MkM, and between the interview and the present day the new album has been released, simply called III. On this album only numbers are used for the naming of the tracks instead of words.

The previous album Ashes of Angels was only released two years ago, but still you can hear a distinct difference between that album and the new release. The deflective guitar riffs have grown scarcer (but surely have not disappeared), but the overwhelming darkness is still present in the same way. By the way, for the ones wondering what the texture is within the three vertical red pillars on the cover: this is a close up of MkM's arms.

Track III-1 really blasts out. It is clear right away which direction we are headed. Even though the band does guide us through very varying parts, the core remains constant. Unrestrained aggression, insane darkness, but also somewhat heavier parts alternate one another. Track III-3 is even played at a lingering slow speed. Not to groove, not to diversify in sound, but simply because the darkness should not be sacrificed. This doesn’t mean that Aosoth doesn’t rage through your speakers. Blast beats as blast beats were meant to be.

During the album Aosoth has no problem keeping up with this high level. Sometimes it’s particularly extreme, sometimes experimental in it’s kind, but it keeps sounding like black metal is supposed to sound in my opinion: this is about Satan. No light listening, that’s for sure, but it’s easy to estimate how good this album actually is with the first time listening to it. And yes, this is REAL, this is sincere, this is good.

Should we buy this? Definitely! For residents of The Netherlands, the online store Discorder is probably the cheapest option. In case you want more than the CD, say a limited edition vinyl for example, then you can find this at the Aosoth record label Agonia Records. There you can find a transparent version (350 copies available) or the slightly higher priced splatter version (150 copies available)