Er vallen eigenlijk twee dingen direct al op. Ten eerste de voorkant van het album. Geen vage afbeelding of een naar suïcide verwijzende foto, maar een wit vlak met een neerwaartse pijl, uiteraard verwijzend naar de bekende ‘thumbs down’.
Maar er is een grotere stijlbreuk. Ineens wisselen Zweedstalige en Engelstalige nummers elkaar af terwijl Shining alleen in het verre verleden een paar Engelstalige nummers uitbracht. De laatste albums waren volledig Zweedstalig.
Maar dan nu waar het bij Shining echt om gaat. De muziek. Het eerste nummer, Du, Mitt Konstverk, lijkt met zijn oldschool opening direct de toon voor het album te zetten. Een blackmetalblast en open gitaarlijnen doen vermoeden dat Shining voornamelijk de duisternis weer eens gaat namaken. Gelukkig blijkt dat al snel anders te zijn. Kvarforth komt er weer als vanouds inzetten met zijn kenmerkende stemgeluid en ook gitarist Peter Huss draagt al direct een duidelijk herkenbare steen bij met zijn inmiddels superkarakteristieke gitaargeluid.
Gaandeweg het nummer wordt duidelijk waar het wel heengaat met dit album. Dit wordt geen herhaling van zetten, maar een verdere vermenging van het soort metal dat Shining in het verleden speelde met een soort duistere, gevoelige en catchy, prima verteerbare muziek. Voor de fetisjisten waarschijnlijk veel te veel neigend naar popmuziek, maar dit is wel waarin Shining zich de laatste twee albums al sterk mee onderscheidde van de rest van de metalscene.
Dan het tweede nummer, The Ghastly Silence. De eerste melodielijn die te horen is, doet sterk denken aan de muziek uit de film 28 Days Later. Sterker nog: het kan bijna niet anders dan dat het er op gebaseerd is. Ook in dit nummer zijn weer de typische Shining-tussenstukken te vinden: akoestische gitaren en een ander stemgebruik van zanger Kvarforth. Nieuw is de echte zang die hij hier gebruikt. Helemaal succesvol is dat niet. Voor dit soort stukken ontbreekt het hem aan de kwaliteiten die een dergelijk stemgebruik vereisen. Het zal voor de mensen die bekend zijn met het werk van Shining nog wel te waarderen zijn, maar iemand die dit voor het eerst hoort, zal waarschijnlijk direct opmerken dat Kvarforth dit eigenlijk niet aankan.
Han Som Hatar Människan beukt er op ouderwetse wijze in. De openingsriff doet denken aan de stijl van The Eerie Cold, maar het gitaarwerk van Huss maakt wat dat betreft het onderscheid. Peter Huss is wat mij betreft hard op weg om een van de beste gitaristen van de hedendaagse metal te worden. Dat blijkt niet alleen uit de kenmerkende solo’s, maar ook uit de invloed die zijn gitaarspel heeft op het totaalgeluid van Shining.
Helaas komt het nummer niet echt van de grond. Wat mij betreft blijft het te veel steken in losse elementen die elkaar opvolgen omdat het nu eenmaal zo is. Het nog wel redelijke akoestische tussenstukje verbetert daar niet veel aan.
Hail Darkness Hail, het vierde nummer, heeft zijn naam in ieder geval mee. Een Satyricon-achtige riff domineert de opening en blijft gedurende de rest van het nummer de drijvende kracht. Dat Shining ontdekt heeft dat akoestische gitaarstukken het goed doen is wel duidelijk, want ook hier weer is daarin voorzien. Ze komen er prima mee weg omdat ze er goed in zijn, maar het begint inmiddels wel een beetje voorspelbaar te worden. Dat Kvarforth die ruimte gebruikt om de luisteraar er herhaaldelijk op te wijzen dat er toch echt geen licht aan het eind van de tunnel is, verbetert daar niets aan. Dat wisten we namelijk al.
Het vijfde nummer van een Shining-album is traditiegetrouw een bijzonder intermezzo. Dit keer is er weer gekozen voor een pianostuk. Niet zo mooi als de Mondscheinsonate die Halmstad nog sierde, maar ach…
En dan is het laatste nummer alweer begonnen. For the God Below. Dat klinkt direct als het laatste nummer van het vorige album, terwijl het dit keer niet over de familie van Kvarforth gaat, maar over de God van beneden. Drie keer raden wie hij daarmee bedoelt.
Ook dit nummer moet het weer voor een groot gedeelte hebben van het meesterlijke gitaarwerk van Peter Huss. Op zich is dat helemaal geen probleem, want deze man heeft zich ondertussen weten op te werken tot een van de beste gitaristen van de hedendaagse metal, maar het zegt wel iets over de totale kwaliteiten van Shining.
Redefining Darkness herdefinieert namelijk niet de duisternis, maar herdefinieert Shining. De band was in het verleden een absoluut ijkpunt met het album Halmstad als ongelofelijk hoogtepunt. Shining zorgde voor rillingen, voor kippenvel, voor tranen. Haat, verdriet, melancholie en misantropie waren wat de muziek uitademde. Nu gaat het om goed opgebouwde nummers, gespeeld door uitstekende muzikanten, begeleid door een matige zanger.
