Watain - All That May Bleed

Sinds ik Watains vorige album uit mijn hoofd ken, kijk ik al enorm uit naar nieuw materiaal van de band. Tussendoor kwam er nog een tweetal heel mooie boxsets uit. Eerst een met een concertregistratie op cd, lp en dvd en daarna nog de prachtige houten kist met daarin alle albums tot nu toe op vinyl. 

Nu is er eindelijk een voorproefje op een volledig nieuw album verschenen. Voorafgaand op Lawless Darkness bracht de band de single Reaping Death uit en die gaf wat betreft sfeer en agressie een redelijke indruk van de rest van het album. De single die Watain nu uitgebracht heeft is naar ik hoop niet representatief voor de komende langspeler.

Niet dat het zo verschrikkelijk is, maar dit valt wel gewoon tegen. Het klinkt absoluut als Watain, maar het is simpelweg niet zo sterk als het voorgaande materiaal, terwijl een overtreffing daarvan bij mij wel in de lijn der verwachting lag.

Veel black metal heeft wat meer luisterbeurten nodig om helemaal tot zijn recht te komen, maar na All That May Bleed een keer of tien gehoord te hebben kan ik nog steeds niet zeggen dat ik erg onder de indruk ben. Het nummer klinkt alsof het bestaat uit aan elkaar geplakte ideeën die nog ergens op de plank lagen. Sommige delen klinken wel lekker goor in de vertrouwde Watain-stijl, maar andere stukken zijn bijna kinderlijk.

Watain heeft een video geüpload waarin de tekst te lezen is en die tekst laat heel toevallig hetzelfde beeld zien. Jammer. Geen aangrijpende satanische beeldspraak, maar platte stoerdoenerij. Ver beneden het niveau van Watain.

De single zelf is redelijk mooi uitgevoerd. De hoes ziet er als vanouds duister en smerig uit en ook de bandfoto laat de drie-eenheid weer zien op de manier waarop ze inmiddels overbekend zijn. Je kunt de stank er zelf bij denken. 

Vreemd genoeg staat er op het etiket dat het plaatje op 33 rpm afgespeeld moet worden. Mijn platenspeler vindt van niet, want dan klinkt frontman Erik ineens als Tom Waits. Maar dat is niet eens het ergste foutje. Dat vind je namelijk op de b-zijde. Godverdomme, wat is dat slecht. Neem dan niks op. En meer woorden ga ik daar niet aan vuil maken.  

Wie graag een exemplaar van All That May Bleed in de kast wil hebben staan, kan daarvoor op diverse adressen terecht. De beide speciale edities (rood-transparant en een picturedisc, beide in een oplage van 500 stuks) waren al binnen een paar uur uitverkocht, dus alleen de reguliere zwarte versie is nog leverbaar. Twijfel niet te lang, want er zijn er slechts 2000 geperst en daar blijft het ook bij.

Boek: Black Metal - Beyond the Darkness

Er zijn inmiddels redelijk wat serieuze boeken over black metal verschenen. Niet allemaal zijn ze altijd even goed onthaald. Het fotoboek dat fotograaf Peter Beste in 2008 uitbracht wordt nog altijd gezien als een monument, terwijl Lords of Chaos van Michael Moynihan nogal eens neergesabeld werd.

Maar sindsdien zijn er meer interessante uitgaves verschenen. Een daarvan is het boek Black Metal – Beyond the Darkness. Volgens de tekst op de achterzijde wordt er geprobeerd om eens verder te kijken dan de inmiddels overbekende gebeurtenissen in Noorwegen van begin jaren ’90, want daar zouden we inmiddels meer dan genoeg over hebben gehoord en black metal is volgens de auteurs zoveel meer dan dat.

In het boek heeft een aantal schrijvers de mogelijkheid gekregen om een essay te schrijven over een bepaald aspect van het genre. Opvallend is dat er direct begonnen wordt met de zoveelste herhaling van juist die Noorse gebeurtenissen uit de jaren ’90, maar daarna is er al vrij snel ruimte voor meer.

Jammer is dat dat ‘meer’ in eerste instantie lijkt te bestaan uit aandacht voor de Amerikaanse black metal. Het lijkt er dan ook al snel op dat het boek voornamelijk bedoeld is om de Amerikaanse black metal-scene een steuntje in de rug te geven.  

Gelukkig gaat het boek wel verder dan dat, hoewel die Amerikaanse invalshoek wel redelijk constant aanwezig blijft. De laatste tijd is een meer theoretische benadering van black metal populair geworden en dat is dan ook de richting waarin de essays in het boek zich begeven. Op een redelijk intelligente manier worden er verschillende aspecten van de black metal onderzocht en beschouwd. Daarnaast krijgen diverse personen flink de ruimte om hun kennis van de black te delen.

Helaas blijkt ook hier weer de Amerikaanse invalshoek. In Europa is de zogenoemde orthodoxe black metal sfeerbepalend, terwijl Amerika het meer moet hebben van bands als Wolfs in the Throne Room en suïcidale metal. De orthodoxe black wordt in het boek vrijwel volledig genegeerd. Dat is allemaal leuk en aardig, maar daarmee zegt het boek weinig over de breedte van het genre. Het negeert zelfs de kern ervan.

En dat is meteen het grootste kritiekpunt op dit boek. Black metal – Beyond the Darkness lijkt bedoeld te zijn om op de een of andere manier begrip en respect te kweken voor black metal. Alsof daar behoefte aan is! De essays zijn best, of soms zelfs heel interessant om te lezen, maar missen juist de scherpte en het provocerende dat black metal black maakt. Het boek lijkt het genre te willen bagatelliseren. 

Is het dan allemaal flut? Nee. Zeker niet. Zoals al eerder gezegd: de teksten van het boek zijn van een flink niveau. Die theoretische benadering is soms storend, maar het biedt in ieder geval een nieuwe invalshoek. Daarnaast is de presentatie van het boek prima. Het is mooi ingenaaid, terwijl het tegelijkertijd de klassieke underground-tijdschrift-stijl weet na te bootsen. Bovendien is de prijs heel redelijk.  

Kopen dus? Ja, zou ik zeggen. Voor een ruime twee tientjes schaf je een boek aan waarmee je je uren bezig kunt houden. Ergernissen zijn er soms, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de rest.