Bij het beluisteren van The Wild Hunt liggen de verwachtingen dan ook al direct vrij hoog. Dit moet goed zijn.
Het introductienummer, Night Vision, heeft vrij weinig om het lijf, maar dat zij ze vergeven. Het tweede nummer, De Profundis, hakt er wel direct in. Blastbeats, gierende gitaren, de agressie van zanger Erik, het is er weer allemaal. Dit is gewoon degelijk. Bovendien lukt het Watain hier weer om duisternis te combineren met agressie en dat was op de eerder uitgebrachte single All That May Bleed zeker anders. Dit nummer gaat het live heel goed doen.
Dan Black Flames March. Het nummer begint lekker slepend, maar gaat dan vrij mat verder. Vaak is dat de opmaat voor een uitbarsting van agressie, maar op dit album blijkt dat een voorproefje te zijn voor dat wat gaat volgen. Black Flames March blijft vrij tam. Er zijn hier en daar wel wat afwisselingen te vinden, maar echt goed wordt het nergens. Halverwege leeft het nummer nog wat op met een traag, beukend deel, maar dat is niet genoeg om dit nummer echt goed te maken.
All That May Bleed heb ik eerder al vrij uitgebreid besproken. Er is sindsdien wat tijd verstreken, en het nummer heeft kunnen bezinken. Jammer genoeg is er aan mijn oordeel niets veranderd. Het blijft wat mij betreft een ongeïnspireerd rommelnummer. Er zijn goede stukken te vinden, zeker. Jammer alleen dat het zo raar aan elkaar geplakt is.
Het vierde nummer heet The Child Must Die. Watain heeft het al eerder als voorproefje op YouTube verspreid. Het begint direct vrij pakkend. Lekker lopende drums, een makkelijk in het gehoor liggende gitaarlijn en dat zet zich ook zo voort. Sommige delen hebben zelfs wel iets hardrock-achtigs. De overgangen tussen de verschillende delen zijn nog wat opgeleukt met variaties. Het resultaat is alleen weer niet echt geweldig. Het is zeker niet slecht, maar ‘niet slecht’ is niet goed genoeg. Zeker niet voor een band als Watain.
En dan krijgen we They Rode On. En dat is wel even iets om bij stil te staan. Ik geloof niet dat er veel mensen zijn die hadden verwacht dat Watain ooit nog eens een ballad op zou nemen. Erik zingt zuiver en dat doet hij helemaal niet onaardig. Bovendien zit het nummer op een heel mooi verborgen manier best aardig in elkaar. Het lijkt vreselijk cliché, zeker wanneer de eerste gitaarsolo begint, maar toch heeft dit ergens wel iets. Het lukt me alleen vrij moeilijk om deze muziek te combineren met de stinkende bende die Watain live is. Dat zal het punt dan ook wel zijn. Maar hoor ik nou een achtergrondzangeresje? Dat zal toch niet?
We gaan verder met Sleepless Evil en dat nummer gaat meteen flink van start. Blastbeat. Staccato. Hier is Watain weer even zoals Watain kan zijn. Na een minuut of twee gaat het roer om en volgt er na een overgangsdeeltje een veel trager, zwaarder deel. Dat komt het nummer niet ten goede. Ook de versnelling die daar op volgt kan weinig meer goed maken. De sfeer is er alweer uit.
Tijd voor het titelnummer, The Wild Hunt. Het is traag, maar dat wordt nu tenminste niet onderbroken met geforceerde wisselingen. Wel zijn daar ineens achtergrondkoortjes. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die daar warm voor lopen, maar ik doe dat niet. De slepende gitaarlijntjes zijn wel aardig. De catchy bedoelde zanglijnen zijn simpelweg kut. Is dit nou die satanische afgrond die Watain zegt voor te stellen? O ja, en we sluiten nog even af met een Spaans gitaartje. Gezellig.
Outlaw begint vrij groovend met een soort bezwerende zang op de achtergrond en daarna barst Watain weer goed los. Zo kan het dus ook zijn! Outlaw blijkt een verdomd fijn nummer te zijn dat alles in zich heeft waar Watain goed in is. Agressie, snelle wisselingen, pakkende gitaarlijnen en ga zo maar door. Dit verwachtte ik van het hele album. Een hoogtepunt van het album.
Igni Vene Mittere dan. Wéér een soft gitaarlijntje, wéér een melodieus vervolg, en dan wéér het softe gitaarlijntje terug. Het begint me flink tegen te staan. Zelfs als er geprobeerd wordt om met een gitaarsolo de sfeer op te pakken van het geweldige Waters of Ain van het vorige album. Bands mogen nooit ophouden met het verkennen van hun grenzen, maar een beetje reflectie kan echt geen kwaad voordat je besluit een album op te nemen.
Holocaust Dawn heeft zijn titel mee. Dit moet wel goed worden. Het stelt dan ook niet teleur. Ook hier laat Watain weer horen dat ze het echt nog wel kunnen. Draai dit op een donkere winteravond en het komt helemaal tot zijn recht. Dit heeft weer die ziekelijke sfeer die black metal als genre uniek maakt. Toch zijn ook weer in dit nummer de vreemde tussenstukken niet van de lucht, maar doordat het nummer op zichzelf sterk genoeg is kan het dat nog wel goed hebben.
En dat was dan de nieuwe Watain. Bij vlagen geweldig, maar over het geheel gezien toch enigszins teleurstellend. Watain blijft een legendarische band met een geweldig oeuvre. The Wild Hunt is daar een wat magere aanvulling op.
Wie The Wild Hunt toe wil voegen aan zijn collectie kan kiezen uit allerlei formaten. Ten eerste is er de vrij uitgebreide boxset met daarin het album op vinyl en cd, een exclusieve EP met bonusmateriaal, postkaarten, een altaarkleed, een poster en nog wat andere dingen. Bij Watains officiële webstore kan er een gelimiteerde versie daarvan besteld worden met rood vinyl, bij CM Distro is er een gouden versie beschikbaar en bij allerlei andere tussenhandelaren is er de reguliere versie met zwart vinyl te koop. De boxsets zijn met hun prijzen tussen de 66,66 en 80 euro overigens flink aan de prijs, maar gezien de totale oplage ervan, wordt er blijkbaar verwacht dat ze toch flink zullen verkopen.
Dan zijn er nog de reguliere vinyl- en cd-uitvoeringen. Ook die zijn inmiddels vrij algemeen verkrijgbaar. Vinyl voorlopig alleen in zwart, van de cd-versie is er naast de standaarduitgave ook een limited edition.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten